⌈ MUSICAL FIDELITY, brytyjski producent elektroniki, został założony w 1982 roku przez ANTONY'ego MICHAELSONA, klarnecistę i konstruktora wzmacniaczy. Firma zasłynęła wzmacniaczem A1, pracującym w klasie A, „prosiaczkiem” X-10D oraz przywróceniem do obiegu nuvistorów. 8 maja 2018 jej założyciel sprzedał markę austriackiej spółce Audio Tuning Vertriebs GmbH, czyli firmie „domowej” marki Pro-Ject. Michaelson pozostał prezesem firmy i jej głównym inżynierem. Testujemy jej najmniejszy kondycjoner napięcia zasilającego AC. ⌋

MUSICAL FIDELITY TO BRYTYJSKA FIRMA, kojarzona przede wszystkim ze wzmacniaczami. Tak zresztą przez lata była formułowana przez nią legenda założycielska, według której Antony Michaleson wraz z żoną Mariną zostali zwolnieni z pracy tego samego dnia w 1982 roku. Żeby nie zwariować z nudów i nerwów, poskładał na stole w kuchni swojego domu przedwzmacniacz swojego pomysłu o nazwie – aha! – The Preamp. A przedwzmacniacz jest sercem całego systemu audio.

Z czasem w ofercie Musicala pojawiły się kompletne wzmacniacze zintegrowane, przetworniki D/A i odtwarzacze Compact Disc, a później również SACD i wreszcie odtwarzacze pików. W latach 2000. do oferty dołączyły również słuchawki, gramofony oraz kolumny. Nigdy wcześniej firma ta nie oferowała jednak kondycjonerów napięcia zasilającego AC. Ich wprowadzenie do oferty jest jednak logicznym ruchem. Dzisiaj wiadomo, że jakość zasilania, obok tłumienia szumów w.cz. i drgań, jest wąskim gardłem większości systemów audio. I, taką mam intuicję, nacisk na ten aspekt przyszedł wraz z nowym właścicielem marki.

1 lipca tego roku, za jednym zamachem, Musical Fidelity zaproponował aż cztery różne modele, dostosowane do różnych wartości poboru prądu, od 3 A i obciążenia 2 x 300 W dla modelu BPC-3 aż do 16 A oraz 2 x 600 W i 2000 W w szczycie dla BPC-16 (BPC = Balaced Power Conditioner). Producent stosuje nazewnictwo „BPC3”, „BPC5” itd., my podajemy je w polskiej pisowni „BPC-3, „BPC-5” itd. Urządzenia różnią się między sobą ilością stref i gniazd przyłączeniowych oraz maksymalną wartością sumaryczną mocy urządzeń, które mogą być do nich podłączone i które mogą korzystać z czystego napięcia zasilającego.

Producent pisze o nich na swojej stronie internetowej:

Nie tylko typowe główne komponenty, takie jak wzmacniacze zintegrowane czy końcówki mocy, ale także przetworniki cyfrowo-analogowe lub inne źródła dźwięku mają wpływ na jakość dźwięku reprodukowanej muzyki (podkr. – red.). Perfekcyjne zasilanie każdego urządzenia jest bardzo ważnym elementem układanki, której rozwiązaniem jest stworzenie systemu audio klasy high-end.

⸜ BPC3 | Power Conditioner, → www.MUSICALFIDELITY.com, dostęp: 16.07.2024.

▌ BPC-3

BPC-3 JEST PASYWNYM KONDYCJONEREM napięcia zasilającego, najmniejszym z nowej serii BPC. Oferuje on cztery gniazdka Schuko z dwoma separowanymi strefami, po dwa dla każdej. Jak mówiliśmy, jego maksymalny prąd wyjściowy wynosi do 3 A, a maksymalne obciążenie, w szczycie, 600 W, ciągłe 480 W.

Jego konstrukcja jest oparta na transformatorze izolującym. To jedna z najbardziej popularnych metod wszędzie tam, gdzie potrzebne jest zapewnienie izolacji galwanicznej pomiędzy siecią zasilającą i zasilanym urządzeniem, głównie w przemyśle, a szczególnie w sektorach związanych z IT i medycyną; ważnymi systemami chronionymi w ten sposób są również systemy pomiarowe. Transformator separujący nie tylko izoluje, ale i zapewnia bardzo dobre tłumienie zakłóceń w szerokim paśmie.

Dlaczego w takim razie w audio widzimy przede wszystkim kondycjonery w których układy tłumiące szumy i przepięcia są równoległe do linii zasilających, a nie szeregowe? Problemem okazuje się szczególna właściwość transformatorów izolujących, polegająca na tym, że nawet duża obciążalność nie gwarantuje oddania szybkozmiennych sygnałów obecnych w audio – a audio to niemal wyłącznie takie sygnały.

Jednym z bardziej znanych producentów z kręgu audio, który wciąż bazuje na transformatorach jest amerykańska firma → TORUS POWER. Z kolei polski Gigawatt, który zaczynał od konstrukcji transformatorowych, z czasem porzucił tę technikę i przeszedł na układy równoległe, jak w modelu Powermaster (test → TUTAJ).

Ale, powiedzmy to wprost: nie ma jednej, jedynej metody ochrony urządzeń audio, w którą należy „wierzyć”. Zasilanie jest systemem dynamicznym, zależnym od wielu zmiennych, zarówno po stronie linii zasilającej, jak i odbiorników mocy. U siebie w systemie stosuję pasywną listwę zasilającą Acoustic Revive RTP-4eu Absolute, ale świetnie spisywały się u mnie zarówno pasywne kondycjonery Gigawatta, znakomicie wpasował się w mój system również aktywny kondycjoner Accuphase PS-550; test → TUTAJ. Każdy z nich jednak przynosił inny pakiet zalet i wad.

Ale przyznam się państwu do czegoś: od dwudziestu lat jednym z elementów mojego systemu audio, które nigdy się nie zmieniły, jest mały, trzygniazdkowy kondycjoner z transformatorem w środku, produkowany niegdyś przez firmę Idhos, specjalizującą się wówczas w produkcji… wzmacniaczy lampowych. Wpięte mam do niego: TV, zasilacz dla urządzeń Nordosta oraz przełącznik LAN. I jestem z tej aranżacji zadowolony, ponieważ zapewnia mi to bezpieczeństwo.

FUNKCJONALNOŚĆ • Kondycjoner Musical Fidelity oferuje cztery gniazdka zasilające, w grupach po dwa. To osobne strefy, do których napięcie jest prowadzone z osobnych odczepów transformatora. W ten sposób izolujemy nie tylko sieć i urządzenia, ale i grupy urządzeń od siebie. Do jednej strefy możemy podłączyć, dla przykładu, urządzenia analogowe (przedwzmacniacze) a do drugiej cyfrowe (odtwarzacze CD, plików przełączniki LAN, routery).

Można jeszcze inaczej, o czym pisze producent:

Największą zaletą izolowanych stref przeznaczonych do podłączenia urządzeń cyfrowych i analogowych jest uniknięcie zakłóceń krzyżowych pomiędzy elektroniką. Zdecydowanie zalecamy podłączenie urządzeń z zasilaczami impulsowymi w jednej strefie i elektroniki z zasilaczami liniowymi w drugiej.

Jeśli liczba gniazd zasilania nie jest wystarczająca, można podłączyć listwę zasilającą, o ile nie przekracza się maksymalnej mocy wyjściowej strefy. Zastosowanie BPC skutkuje większą i uporządkowaną sceną dźwiękową, wyraźniejszymi konturami najniższych dźwięków i lepszą separacją instrumentów.

⸜ Tamże.

Kluczową cechą transformatora toroidalnego jest jego obciążalność, a kluczem do niej jest jakość rdzenia. Jak czytamy na stronie internetowej producenta, to pas stali krzemowej z uporządkowanymi kryształami, który jest nawinięty jak naprężona sprężyna zegarowa. Nie ma szczeliny powietrznej, jaką znamy ze standardowego transformatora EI, co skutkuje współczynnikiem stosu wynoszącym 95% jego masy. Typowa sprawność transformatora toroidalnego wynosi 90%, a tylko 10% mocy jest przekształcane w ciepło, promieniowanie elektromagnetyczne i wibracje mechaniczne. Transformatory toroidalne emitują zatem około jednej dziesiątej pola magnetycznego transformatorów EI.

Jak mówi Musical, dzięki technologii CMR (Common Mode Rejection) udało mu się „wyeliminować szumy” i „uzyskać jeszcze czystszą moc wyjściową”. Technika ta polega na podaniu do odbiorników zbalansowanego napięcia, dlatego w opisie urządzenia zwraca uwagę nazwa: Balanced Power Conditioner. Jeden z większych producentów tego typu transformatorów dla celów przemysłowych, firma Airlink Transformers, pisze:

Większość urządzeń audio zasilanych z sieci zawiera zasilacze, które przekształcają napięcie sieciowe AC na napięcie DC. Niestety nie są one w 100% wydajne i część zmarnowanej mocy jest „wyrzucana” z powrotem do sieci zasilającej jako moc bierna. Niektóre z tych biernych składników trafiają do linii uziemienia i ostatecznie do punktów uziemienia, uziemionych ekranów kabli i obudowy sprzętu.

Oznacza to, że te punkty uziemienia nie mają już rzeczywistego potencjału 0 V, ale mają nałożony (na masę) szum elektryczny, który jest wysoce niepożądany, ponieważ większość sygnałów audio i wideo odnosi się do uziemienia. (…) Wyjście ze zbalansowanego zasilacza składa się z dwóch napięć 115 V w przeciwfazie, które zmniejszają promieniowanie pola z przewodów zasilających.

⸜ Balanced Power Supply Technical Notes, → AIRLINKTRANSFORMERS.com, dostęp: 16.07.2024.

Tego nie da się uzyskać z pasywnych kondycjonerów równoległych.

BPC-3 oferuje też dodatkowe układy ochronne, jak ochronę przeciwprzepięciową i blokadę DC. To ochrona polegająca na tłumieniu przepięć w trybie szeregowym. W kondycjonerach pracujących w trybie równoległym przepięcia są „bocznikowane” do masy, co – jak zauważa Musical – zwiększa jej napięcie i może zakłócać sygnały audio i wideo. Rozwiązanie Musicala eliminuje przepięcia o wartości ponad 2 V powyżej szczytowego napięcia sieciowego, dzięki czemu nie ma wpływu na uziemienie.

I jest jeszcze ochrona przed przeciążeniem i wykrywanie niewłaściwego napięcia wejściowego. Gdy urządzenie wykryje przeciążenie, umieszczony na wejściu bezpiecznik mechaniczny (nie topikowy) przełączy się w tryb ochronny, odłączając napięcie od gniazd wyjściowych. Jeśli tak się stanie, po ustąpieniu zakłócenia możemy przywrócić zasilanie naciskając przycisk obok gniazda zasilającego.

O wystąpieniu błędu informuje mała dioda LED na przedniej ściance. Jeśli wszystko jest w porządku, świeci na zielono, a jeśli nie – na czerwono. Prawdę mówiąc jej opis sugeruje, że jest to sygnalizacja błędnego wpięcia wtyczki Schuko do gniazda ściennego. Druga dioda, w moim „ulubionym” kolorze niebieskim, mówi o tym, że włączyliśmy zasilanie przyciskiem na przedniej ściance.

BPC-3 wygląda jak końcówka mocy i ma ładny, solidny front wykonany z aluminium. Jego obudowa to stalowa, gięta blacha. Kabel zasilający jest nietypowy bo z wtykiem IEC 20 A. Urządzenie stoi na czterech plastikowych nóżkach. A te warto wymienić na antywibracyjne. Dzisiaj wiemy już, że drgania są dla zasilania równie szkodliwe, jak dla urządzeń cyfrowych i że warto się zatroszczyć i ich wyeliminowanie. Można więc pomyśleć również o filtrze pasywnym położonym na górnej ściance. Jedyne, czego mi zabrakło, to osobnego zacisku uziemienia.

▌ ODSŁUCH

JAK SŁUCHALIŚMY • Test kondycjonera Musical Fidelity BPC-3 polegał na jego porównaniu, wraz z jego kablem zasilającym (traktuję te dwa elementy jako całość), do systemu odniesienia, składającego się z listwy zasilającej → ACOUSTIC REVIVE RTP-4EU ABSOLUTE oraz kabla zasilającego Acrolink Mexcel 7N-PC9500 o długości 2,5 m.

Obydwa kable zasilające – i kondycjonera, i listwy – wpięte były do ściennych gniazd Furutech FT-SWS (R). Są one połączone w gwiazdę i prowadzi do nich osobna linia zasilająca, z kablem Oyaide Tunami, od wydzielonego bezpiecznika AHP Klangmodul III.

Testowany kondycjoner stanął na platformie antywibracyjnej Acoustic Revive RST-38H, a ta na nóżkach antywibracyjnych Franc Audio Accessories Ceramic Discs Classic; listwa Acoustic Revive stała z kolei na platformie Graphite Audio Classic 100 Ultra.

Test miał charakter odsłuchu AA/BB/A i BB/AA/B ze znanymi A i B.

» PŁYTY UŻYTE W TEŚCIE ⸜ wybór

⸜ ISAO SUZUKI TRIO/QUARTET, Blow Up, Three Blind Mice/Sony Music Labels MHCL-10163, SACD/CD ⸜ 1973/2024.
⸜ PAT METHENY, Bright Size Life, ECM Records/Tower Records PROZ-1089, „ECM SA-CD Hybrid Selection”, SACD/CD ⸜1976/2017.
⸜ MARI NAKAMOTO WITH ISAO SUZUKI & KAZUMI WATANABE, Mari Nakamoto III, Three Blind Mice/Sony Music Labels MHCL-1016, SACD/CD ⸜ 1975/2024.
⸜ JOHN LENNON, Mind Games, Apple Records/Universal Music Group UICY-80502, 2 x SHM-CD ⸜ 1973/2024.
⸜ SIA, Resonable Wooman, Atlantic Records Corporation/Tidal, FLAC 24/44,1 ⸜ 2024.
⸜ JOEP BEVING, MAARTEN VOS, 02.07, Leiter/Tidal, SP, FLAC 16/44,1 ⸜ 2024.
⸜ TONNY ANN, TAURUS. The Tenacius, Decca Records France/Tidal, SP, FLAC 24/44,1 ⸜ 2024.
⸜ CHEAT CODES, JASON DERULO, DE LA GHETTO, Morning (With Galantis), Atlantic Recording Corporation/Tidal, SP, FLAC 24/44,1 ⸜ 2024.

» Nagrania przedstawione w teście można znaleźć na playliście HIGH FIDELITY w serwisie TIDAL → TUTAJ

»«

ODTWARZACZ SACD • Różnica pomiędzy listwą odniesienia oraz kondycjonerem Musical Fidelity okazała się całkiem duża. Nie tyle zresztą duża, co wyraźna. Brytyjski produkt przybliża instrumenty do nas, mocno je energetyzując. To rzecz, którą wychwycimy od razu – z jednej strony bliska perspektywa, a z drugiej wysoka energia.

A przecież jest tak, a przynajmniej tak mamy to w głowie, że urządzenia kondycjonujące zasilanie oparte na transformatorze separującym ograniczają pobór prądu, przede wszystkim szybkozmiennych przebiegów, a przez to gaszą energię. Nie tutaj. Wprawdzie mówimy o zasilaniu źródeł dźwięku, a nie wzmacniaczy mocy, ale one również podlegają tej „regule”.

Słuchana pod tym kątem wiolonczela ISAO SUZUKI z otwierającego płytę Blow Up utworu ˻ 1 ˺ Aqua Marine, w znakomitej reedycji na SACD, w remasterze DSD Berniego Grundmana, nie dość, że została lekko powiększona, to naprawdę niosła z sobą wulkan energii. Świetnie, bo wybuchowo i mocno zabrzmiało krótkie solo perkusyjne kończące ten kawałek.

Dzwoneczki, wchodzące jeszcze przez wiolonczelą, miały z Musicalem mocniejszy atak i były „cięższe”. Całość nie była już aż tak cudownie miękka i ciemna, jak z listwą Acoustic Revive, ale – coś za coś. Brytyjski kondycjoner to „coś” przejawia w podwyższeniu temperatury emocjonalnej utworu. Pomaga w tym nieco inne postrzeganie perspektywy, kiedy w systemie jest BCP-3. Przekaz jest skupiony na nieco węższej scenie, za to pogłosy są dłuższe i bardziej jednoznaczne.

Jeszcze inne zmiany pokazał odsłuch płyty PATA METHENY’ego, pochodzącej z 1976 roku Bright Size Life. Bardzo przyjemnie zremasterowana w 2017 roku do plików DSD przez Christopha Stickela, austriackiego masteringowca w zeszłym roku nominowanego do nagrody Grammy w kategorii „Muzyka poważna”, zabrzmiała w bardzo ciekawy sposób.

Z Musicalem jej dźwięk został lekko oczyszczony z ciężkości na przełomie środka pasma i basu. Tak ta płyta jest nagrana, żeby była jasność, ale akurat z BCP-3 ten zabieg był właściwy. Całość zabrzmiała lżej, zwiewniej, a wciąż bas Jaco Pastoriusa był mocny i głęboki. Ciekawe, ale kondycjoner ani nie osusza dźwięku, ani go nie kompresuje. Ciekawe, bo to kolejne cechy kojarzone z transformatorami separującymi. Tutaj tego nie ma. Jest za to gęstość, jest rytmiczność, są wreszcie długie wybrzmienia.

Rzeczą, na którą fajnie by było zwrócić uwagę jest także subiektywny poziom głośności (siły głosu). Otóż z Musicalem Fidelity wydaje się nieco niższy niż z listwą odniesienia. Można więc mocniej odkręcić z nim gałkę siły głosu, dostaniemy wówczas wyższą dynamikę, a nie zmienimy barwy, nie przejaskrawimy dźwięku. Jeśli zagramy którykolwiek z już przywołanych remasterów DSD, dostaniemy miękkie, ciepłe brzmienie. Nawet jeśli płyta Suzuki jest w swojej naturze nieco atakująca, a krążek Metheny’ego nieco dociążony. Musical pokaże tego typu granie z nieco innej strony, ale w pełnym komforcie.

Ciekawy, jak zachowają się wokale, sięgnąłem po dwie płyty, najnowsze remastery: Mari Nakamoto III MARI NAKAMOTO oraz Mind Games JOHNA LENNONA; pierwsza na płycie SHM-SACD druga na SHM-CD. Obydwie są najnowszymi dodatkami do katalogów swoich wydawców i obiecują najlepszy dźwięk, jaki do tej pory udało się osiągnąć z taśm „master”. Ich wydanie dzielą tylko dwa lata, ponieważ pochodzą z, odpowiednio, 1975 i 1973 roku.

Z Nakamoto powtórzyło się dokładnie to samo, co usłyszałem wcześniej z wiolonczelą – dostałem głębszy, dłuższy pogłos, a wokal był bliżej mnie. Podobnie zachowały się i gitara Kazumi Watanabe w prawym kanale, i kontrabas Isao Suzuki w lewym. Instrumenty te miały wysoką energię i były namacalne. Potwierdziło się więc to, co pisałem wcześniej o energetyzowaniu dźwięku, o przybliżaniu planów do słuchacza oraz o pokazywaniu długich pogłosów. Nie było w tym cienia rozjaśnienia czy wyostrzenia – a tego nie cierpię.

Płyta Lennona dorzuciła do tego coś jeszcze, o czym pisałem przy płycie Bright Size Life Metheny’ego. Chodzi mi o nasycenie dźwięku. Przełom średnicy i basu jest z BCP-3 lekko cofnięty, ale już niższy bas jest mocny i przy tym ładnie miękki. W tym sensie, że naturalnie miękki, a nie rozmiękczony. Jego skupienie jest dobre, a całość jest wyraźnie ustrukturyzowana, to znaczy ma sens muzyczny i dźwiękowy, ma coś w sobie, co powoduje, że słucha się tego z przyjemnością. Jedyna rzecz, która wyszła z Lennonem, to nieco lżejsze brzmienie wokalu i mocniejszy przełom średnicy i wysokich tonów, wcześniej niezauważalny.

ODTWARZACZ PLIKÓW • Wiedząc już to, o czym pisałem powyżej, nie byłem jednak – jak się okazało – do końca przygotowany na to, co kondycjoner pokaże z odtwarzaczem plików. Jak gdyby streaming był zupełnie innym światem niż odtwarzanie fizycznych płyt cyfrowych.

Jak się okazuje, z plikami Musical poszedł w stronę miękkości i relaksu. Mocno skompresowany, ale subiektywnie dynamiczny kawałek ˻ 2 ˺ SII, śpiewany w duecie z CHAKĄ KHAN, zresztą doskonały, zabrzmiał niżej, ciemniej i gęściej niż z zasilaniem przez listwę Acoustic Revive. Bas był mniej kontrolowany, ale był za to większy.

Kiedy piosenkarki wymieniają się głosami, czy to w zwrotce, czy nawet w tym samym wersie, różnice między nimi były z Musicalem mniejsze, jakby starał się on pokazać wszystko z przyjemniejszej strony. Piszę o tym, ponieważ głos Khan jest bardziej skompresowany, mocniej „z gardła” i brzmi trochę tak, jakby został zarejestrowany gdzie indziej. Testowany kondycjoner uspokoił wyższą średnicę i dopalił średni bas, czyli poszedł w dokładnie odwrotną stronę niż z płytami CD i SACD.

Zachował jednak rytmikę. Rzecz szczególna, bo miękki bas kojarzy się z powolnością. Rzeczywiście było tak, że utwory grane z Lumina podłączonego do BPC-3 wydawały się nieco wolniejsze i bardziej zrelaksowane. Nie brakowało im jednak ataku, czy zwarcia, co pokazał Magnificient PRINCE’a, wirtualna strona B cyfrowego singla zapowiadającego płytę Musicology tego artysty. Tutaj rytm jest absolutną podstawą i kośćcem całego kawałka, co było klarowne i z Acoustic Revive, i z Musical Fidelity. Wokal został lekko cofnięty, znowu inaczej niż z płytami, ale to wciąż był duży, treściwy wokal.

Już po tych kilku utworach wiedziałem, że w przypadku streamingu kondycjoner idzie w kierunku wypełnienia kosztem selektywności. Ta była z listwą wyższa, a to przez większe różnice w dynamice i barwach. Musical dał z kolei coś, co z listwą nie było tak wyraźne, a mianowicie mocniejsze wypełnienie. Nie tylko z muzyką o wysokiej energetyce, ale i ze spokojnymi utworami, czy to 02.07 JOEPA BEVINGA i MAARTENA VOSA, czy też z Taurusem TONNY ANN.

Obydwa te utwory są kawałkami fortepianowymi, ale jakże innymi. Pierwszy nagrany bardzo blisko ustawionym mikrofonem, zapewne z pianina, drugi klasyczny, z fortepianem i długim pogłosem. W obydwu potworzyło się coś, o czym wspominałem już przy odtwarzaczu SACD, a mianowicie możliwość mocniejszego podkręcenia gałki siły głosu bez problemów z natarczywością dźwięku.

▌ Podsumowanie

I TO JEST CHYBA COŚ, CO WYRÓŻNIA testowany kondycjoner spośród innych urządzeń tego typu. To znaczy wewnętrzna miękkość i energetyczność. Selektywność była z nim nieco niższa niż z listwą odniesienia, wydaje się również, że i rozdzielczość jest ciut mniejsza. Ale już różnicowanie barw – bardzo fajne.

No i to energetyzowanie, o którym mówiłem, przekładające się na duży dźwięk o potężnej skali, wspomagany mocnym, niskim, miękkim basem. Co fajne, wszystko to otrzymamy nie tylko z wysokiej klasy nagraniami, ale i z mocno skompresowanymi nagraniami streamowanymi z sieci, jak grany na sam koniec Morning (With Galantis) grupy złożonej z CHEATA CODESA, JASONA DERULO i DE LA GHETTO.

Jak widać, BCP-3 nie jest urządzeniem typowym dla tej klasy produktów. A może po prostu tak brzmią dobrze zaprojektowane i wykonane kondycjonery z transformatorem separującym, przynajmniej jeśli zasilamy z nich źródła sygnału i przedwzmacniacze. Naprawdę warto spróbować, bo dają coś, czego pasywne listwy i kondycjonery nie mają, przede wszystkim niski bas i wysoką energię. Ciekawy zestaw cech, prawda? ●

▌ Dane techniczne (wg producenta)

Napięcie wyjściowe: 220-240 V
Tłumienie RFI : > 57 dB/235 kHz, > 40 dB do 1 MHz
Transformator toroidalny
Ochrona przeciwprzepięciowa i blokada DC do 2 V
Zabezpieczenie przed nadmiernym i zbyt niskim napięciem
Ochrona przed przeciążeniem
Izolowane strefy zasilania: 2 x 300 W (szczyt)
Maksymalny całkowity prąd wyjściowy: 3 A
Ilość wyjść: 2 x 2
Moc wyjściowa ciągła (wszystkie strefy): 480 W/3 A
Moc wyjściowa szczytowa (wszystkie strefy): 600 W/3 A
Napięcie wejściowe: 220-240 V/50-60 Hz
Maksymalny pobór mocy: 480 W
Wymiary (szer. x wys. x gł.) : 44 0x 100 x 400 mm
Waga: 11,7 kg

Test powstał według wytycznych przyjętych przez Association of International Audiophile Publications, międzynarodowe stowarzyszenie prasy audio dbające o standardy etyczne i zawodowe w naszej branży; HIGH FIDELITY jest jego członkiem-założycielem. Więcej o stowarzyszeniu i tworzących go tytułach → TUTAJ.

→ www.AIAP-online.org