ecret, Impuls i Hiper S-1 – to trzy serie kabli nowopowstałej, mającej swoją siedzibę w Bogatyni firmy D&M ART SOUND. Jak takie produkty trafiają do testu w „High Fidelity”? Wystarczy zapytać:

Witam serdecznie!

Jestem  właścicielem firmy D&M Art Sound, która zajmuje się projektowaniem i produkcją okablowania audio. Produkty znajdują się na stronie www.dmartsound.pl. W związku z powyższym, mam pytanie, na jakich zasadach odbywają się testy przeprowadzane przez Waszą redakcję? Z góry dziękuję za odpowiedź.

Pozdrawiam,
Mariusz Mencel

Odpowiedź była prosta – testujemy to, co się nam podoba i na co mamy ochotę. Kable znalazły się więc w systemie redakcyjnym, jak tylko udało się nam ustalić dogodny dla obydwu stron termin. Było to tym łatwiejsze, że polskie firmy mają u nas pierwszeństwo i jeśli to tylko możliwe staramy się im pomagać, prezentując je naszym czytelnikom.

MARIUSZ MENCEL
Właściciel, konstruktor

O sobie
-  miłośnik muzyki od zawsze,
-  poszukiwacz jak najlepszego brzmienia,
-  projektant, wykonawca, miłośnik ręcznego rzemiosła.

O firmie
Firma powstała w dniu 29.03.2016 roku. Naszym celem jest tworzenie produktów jak najwyższej jakości za rozsądną cenę, a największą nagrodą jest zadowolony klient. Firma nie mogłaby powstać, gdyby nie wsparcie i namowa najbliższych mi osób i klientów, którzy się tego domagali.

O kablach
Od momentu powstania firmy do chwili obecnej powstały trzy serie produktów. Seria Hiper S-1 jest najwyższą serią w ofercie.

Hiper S-1

Umówiliśmy się z panem Mariuszem, że przetestujemy najdroższe kable z oferty jego firmy – Hiper S-1. ‘Najdroższe’ w tym przypadku nie znaczy ‘drogie’. D&M Art Sound to bowiem firmą kierująca swoje produkty zarówno do początkujących melomanów i tych z urządzeniami ze średniej i wyższej półki cenowej. Patrząc na cennik nieco może nas zmylić myli zdanie rozpoczynające opis serii S-1, np.: „Interkonekt RCA klasy Hi-end”. To oczywista przesada, zarówno jeśli spojrzymy na nie od strony ceny, jak i brzmienia. Wystarczy porównać ceny interkonektów RCA o długości 1 m: Impuls kosztuje 199 zł, Secret 700 zł, a Hiper S-1 1300 zł.

Kable z serii Hiper S-1 wykonano z miedzi OCC (Ohno Continuous Casting) z przewodników typu solid-core. Każdy z kabelków izolowany jest osobo spienionym PTFE. Przypomnijmy, że Poli(tetrafluoroetylen), czyli PTFE, czyli Teflon, został opracowany w 1938 roku w amerykańskiej firmie DuPont i opatentowany przez nią w roku 1956. Patent wygasł po 20 latach, a Teflon może być produkowany przez dowolną firmę. Jego nazwa wciąż jest jednak zastrzeżonym znakiem towarowym. Jeśli więc widzimy w oficjalnych dokumentach nazwę Teflon możemy być pewni, że wyprodukowała go firma DuPont, a jeśli PTFE – jak w przypadku testowanych kabli – jakaś inna. Spienienie Teflonu powoduje powstanie w nim pęcherzyków gazu i poprawę własności elektrycznych i mechanicznych dielektryka.

W interkonektach tej linii linia dodatnia posiada cztery druty odizolowane od siebie, czyli jest to budowa typu litz, i dwa druty odizolowane na linię ujemną. Na ich końcach, tuż przy wtykach, widać zgrubienia – jak mówi pan Mariusz, to nie są jednak ferryty, a zgrubienia wynikają z konstrukcji kabla i są na całej długości, przy wtykach widać to najbardziej.

Wtyki RCA pochodzą z którejś z tajwańskich firm – to m.in. dzięki temu można było utrzymać niską cenę. Na życzenie klienta pan Mariusz może zastosować dowolne wtyki. Takie jak tutaj widziałem wcześniej w kablach V R Workshop. Ich styki są z rodowanej miedzi, a body z rodowanego mosiądzu i plecionki włókna węglowego. Dielektryk jest naturalny – to 100% bawełna, w wielu warstwach. Na zewnątrz nałożono klasyczną siateczkę. Pośrodku kabla umieszczono aluminiowy walec z wygrawerowaną nazwą. Pełni on rolę ozdobną, ale też i tłumi wibracje – popatrzcie państwo, jak to wygląda w high-endowych kablach firmy Crystal Cable.

Kabel głośnikowy bardzo przypomina wyglądem kable The Chord Company. Patrząc na jego budowę, tj. osobno prowadzone żyły gorącej i zimnej, a także aluminiowe elementy łączące je na końcu, powiedziałbym, że na jakieś 99% inspiracją dla wyglądu były tu właśnie te brytyjskie kable. Żyła gorąca i ujemna są ekranowane i każda z nich składa się z czterech jednakowych drutów odizolowanych od siebie, czyli znowu „litz”, a dodatkowo każda z żył posiada dodatkową żyłę ekranującą. Stąd bardzo ważne jest podłączenie napisami w kierunku kolumn – opis znajduję się na stronie firmowej. Każda z żył składa się z kabelków o różnym przekroju w spienionym PTFE. Końcówki wykonano ze złoconej miedzi berylowej – to wtyki BFA.

Jak czytamy na stronie producenta, w kablu zasilającym serii Hiper S-1 została zastosowana budowa „trzy razy podwójna linia” w której „żyły zostały splecione specjalnie zaprojektowanym przez nas splotem, który zapewnia filtrowanie zakłóceń z sieci oraz minimalizuje emitowanie pola elektromagnetycznego”. Jak się wydaje, kabel nie ma ekranu. Każda z żył ma dwa druty z miedzi OCC w dielektryku PTFE. Wtyki są bardzo porządne – ich piny są wykonane z rodowanej miedzi.

Kabel dostępny jest standardowo w długościach 1,2 m, 1,5 m oraz 2 m. Sugerowałbym, aby nie stosować kabli krótszych niż 1,5 m – z doświadczenia wiem, że długości pomiędzy 1,8 m i 2,5 m dają lepszy dźwięk niż krótsze. Na zamówienie kable mogą mieć jednak długość aż do 10 m.

Kable D&M Art Sound odsłuchiwane były zarówno osobno, jak i w systemie. Poszczególne jego elementy porównywane były do kabli Acoustic Revive Triple-C oraz Siltech Triple Crown – pojedynczo i w systemie. Chodziło o to, aby uchwycić ich własne „brzmienie” (czyli to, jak modyfikują sygnał) i dopiero potem ocenić je na tle innych kabli z tego przedziału cenowego. A tylko wiedząc, czym się różnią od najlepszych kabli, jakie znam i tańszych, ale również znakomitych kabli odniesienia mogę powiedzieć coś o testowanym systemie okablowania, co nie będzie tylko pustym porównywaniem czegoś ograniczonego do czegoś innego, równie ograniczonego. Także dlatego kable testuje się w możliwie najbardziej przezroczystym systemie, a nie systemie z pasującej do nich półki cenowej.

Interkonekt łączył odtwarzacz CD Ancient Audio Lektor AIR V-edition oraz przedwzmacniacz Ayon Audio Spheris III. Kabel głośnikowy podłączony był między końcówką mocy Soulution 710 i kolumnami Harbeth M40.1. I wreszcie kabel sieciowy – ten zasilał odtwarzacz Ancienta. Porównanie polegało na odsłuchu A/B/A, ze znanymi A i B, gdzie A było kablem odniesienia, a B testowanym kablem. Porównywałem kolejno: interkonekty, kable głośnikowe i kable sieciowe, a na końcu całe systemy.

Płyty użyte w odsłuchu (wybór)

• Estampies & Dances Royales, Hesperion XXI, Jordi Savall, Alia Vox AV 9857, SACD/CD (2008)
• The TBM Sounds!, Lasting Impression Music LIM UHD 048LE, „Limited Edition”, CD (2010)
• Michael Jackson, Thriller. 25th Anniversary Edition, Epic/Sony Music Japan EICP-963-4, CD+DVD (1982/2008)
• Paula Cole, Courage, Decca B0008292-02, CD (2007)
• Takeshi Inomata, The Dialogue, Audio Lab. Record/Octavia Records OVXA-00008, SACD/CD (1977/2001)
• Yo-Yo Ma & Bobby McFerrin, Hush, Sony Music/Sony Music Hong Kong Ltd. 543282, „Limited Edition | No. 0441”, K2HD Mastering, CD (1992/2012)

---

Japońskie wersje płyt dostępne na

Interkonekt

Kabelek łączący mój odtwarzacz CD i przedwzmacniacz okazał się bardzo godziwym, sensownym interkonektem. Jego główne atuty, to szybkość, bezpośredniość i dobra barwa. Szybkość pozwoliła na komfortowy odsłuch płyty The Dialogue, która jest trudna do właściwego odtworzenia. Polski kabel pokazał ją w taki, jak zakładam, sposób, w jaki powinna być pokazywana, tj. jako wulkan energii, ale pokazując też różnice między elementami granymi mocniej i cichymi, niemal na granicy słuchu.

Bardzo ważne jest to, że kabel zachował barwę całości. Dopiero przy kontrabasie z samplera Three Blind Mice wydanego przez nieodżałowanego pana Winstona Ma ma usłyszałem, że niski bas jest słabszy niż w kablach odniesienia i że cała barwa jest delikatnie podniesiona do góry. Nie były to jednak duże zmiany i nie chodzi o rozjaśnienie. Ogólna barwa była bardzo podobna do tego, co znam z Siltecha Triple Crown, czyli jaśniejsza niż z Siltecha Double Crown, ale ciemniejsza niż z nowych kabli Acoustic Revive z miedzią Triple-C.

Polski interkonekt wyraźnie zmienia za to perspektywę, z jakiej „widzimy” wydarzenia. Przybliża je i osusza, promując dźwięk bezpośredni. Pogłosy, reverby, echa, otoczenie akustyczne instrumentów i w ogóle akustyka pomieszczenia – zarówno naturalna, jak i dodana – zostały zgaszone. To nie jest „suchy” kabel, absolutnie nie – barwy są żywe i ładne. Osuszenie dotyczy jedynie akustyki – pod tym względem droższe kable są znacznie lepiej, lokując instrumenty w miękkim, nieco lepkim, namacalnym otoczeniu.

Kabel głośnikowy

Pod względem barwy kabel głośnikowy bardzo przypomina interkonekt – to gładkie, aksamitne brzmienie z lekko podniesionym balansem tonalnym; żeby być szczerym – nieco mniej niż z interkonektem. Głośnikówka gra nieco wolniejszym dźwiękiem, raczej go uspokajając niż energetyzując. Być może dlatego wydaje się, że najważniejszym zakresem jest tu średnica. A może dlatego, że bas jest duży i mocny, idący w tę stronę, w którą – za chwilę – poprowadzi nas kabel zasilający.

Z kablem głośnikowym jest trochę tak, że przybliża pierwszy plan. Z interkonektem było podobnie, ale tam chodziło raczej o pomniejszenie roli pogłosu i podkreślenie dźwięku bezpośredniego. Tutaj dźwięk jest raczej tłusty niż suchy, a przybliżenie polega na wypchnięciu wszystkiego w naszą stronę. Daje to namacalne, bliskie granie, bez względu na to, z jaką muzyką mamy do czynienia.

Kabel zasilający

Inaczej niż np. interkonekt, kabel zasilający niczego nie osusza. ma bardzo dużą energię na środku pasma i na basie, co powoduje, że dźwięk jest z nim duży, żywy, energetyczny. Ale w pewnych granicach. Wyraźnie słychać, że wyższy środek jest obniżony, przez co nagrania brzmią z tym kablem w intymny, miękki sposób. To zestawienie energii basu i gładkości, pastelowości średnicy daje ciekawe efekty. Przede wszystkim pozwala nasycić muzykę harmonicznymi. To nie jest nudne, jednowymiarowe granie, a ciekawe, wielowymiarowe.

To, co kable odniesienia robiły lepiej skupia się przede wszystkim na różnicowaniu. Polska sieciówka ujednolica uderzenia na basie, jak np. kontrabasu z nagrania Blue City Isao Suzuki, jak w Billie Jean Michaela Jacksona. Przy interkokencie pisałem, że nieco podnosi on barwę, kabel sieciowy ją z kolei obniża. To obniżenie z energią oraz graniem większymi planami, a nie skupianiem się na pojedynczych dźwiękach powoduje, że jest w tym energia, power i drive. Zazwyczaj kiedy zgasimy wysoki środek dźwięk robi się wolny – nie tutaj.

System

Myślę, że każdy, kto posłucha najpierw elementów tego systemu, a potem całości przyzna, że był on projektowany jako całość. Poszczególne elementy mogą być wykorzystywane samodzielnie i będą wartościowym uzupełnieniem systemów, które potrzebują tego, co opisałem powyżej. Interkonekt da gładkość i aksamitność, przybliżając dźwięki do nas i maskując otoczenie akustyczne. Kabel głośnikowy nasyci wszystko barwą, doda energii na dole pasma i również przybliży pierwszy plan. Z kolei kabel zasilający obniży brzmienie, doda energii, poweru i przyciemni wysoką górę.

Kable w systemie bardzo ładnie się uzupełniają – i o to chyba chodziło. Otrzymamy nieco ciepły, ale doskonale gładki, ładny dźwięk z mocnym basem. Nie będzie on jakoś szczególnie różnicowany, ale będzie miał masę i energię, której brakuje w wielu systemach. Brzmienie tych kabli jest zrównoważone, tj. nigdy nie rozjaśnione, ale też nie nazbyt ciemne. Dźwięki bezpośrednie są tu najważniejsze i np.. blisko omikrofonowane elementy, jak głos Pauli Cole, czy kontrabas z nagrań Three Blind Mice będą szczególnie ekscytujące, bo tuż przed nami.

Rozdzielczość jest dobra, podobnie jak selektywność. Ważniejsze wydają się jednak barwa i skupienie, które ten system oferuje. Całość jest bardzo ciekawa, kolorowa i dojrzała. Trudno mówić o mocnych, trójwymiarowych źródłach pozornych, czy też o drugorzędnych detalach, ale wszystkiego mieć (za te pieniądze) nie będziemy. Także dynamika zostanie wyrównana, bo choć kabel sieciowy solo jest bardzo dynamiczny, to w systemie ładnie się układa i nie wybija tego elementu przed całość.

Podsumowanie

Chociaż każdy z elementów tego systemu ma swoje własne cechy charakterystyczne, to łączą je elementy pozwalające mówić o systemie, jak: gładkość góry, ładna barwa, dobra równowaga tonalna, nasycenie. Bo choć interkonekt wydaje się nieco suchy, to nie jest to suchość barwy, bo ta jest fajna, a suchość pogłosów. Bardzo udane kable, które niczego nie udają, są wyrównane i szczere. Nie upiększają rzeczywistości, a ważniejsze jest dla nich, aby jej nie wykrzywić. Barwa, pełnia, bezpośredniość – to z nimi dostaniemy.