Na potrzeby wydanej w 2006 roku płyty Thunderbird (Blue Note/EMI 58 762, Copy Controlled Disc, recenzja TUTAJ) Cassandra Wilson eksplorowała obrzeża jazzu, a wszystko w wielowarstwowym kolażu pilotowanym przez popowego producenta T-Bone Burnetta, a towarzyszyli jej w tym jej współpracownicy, m.in. gitarzysta Marc Ribot oraz perkusista Jim Keltner. Tym razem Wilson weszła głęboko do głównego nurtu i na Loverly nagrała swoje wersje standardów jazzowych, tym razem z gitarzystą Marvinem Sevellem, Jasonem Moranem na fortepianie, Herlinem Rileyem na perkusji, Lonniem Plaxico na kontrabasie oraz z Lekanem Babalolą za instrumentami perkusyjnymi. Znalazło się również miejsce dla gości specjalnych, basisty Reginalda Veala oraz grającego na trąbce Nicholasa Paytona. Jak mówi wokalistka, tym razem chciała pracować z luźniejszymi aranżacjami. Loverly to jej pierwszy od wielu lat, od pochodzącego z 1988 roku albumu Blue Skies, zwrot ku standardom.
Rozpoczynając prace nad „Loverly”, Wilson zebrała w swoim domu w Woodstock, jak pisałem, Plaxico, Sewella i Babalolę "żeby zebrać trochę potencjalnych melodii i pomysłów na utwory”. Kluczową postacią w tych sesjach przygotowawczych był według Wilson Babalola - mistrz perkusji z Lagos w Nigerii, mieszkający w Londynie. "Znam Lekana od 15 lat, ale teraz po raz pierwszy ze mną nagrywał," mówi Wilson. "Jest kapłanem obrządku jorubijskiego i posiada szeroką wiedzę na temat afrykańskich rytmów oraz tego, jak wzorce rytmiczne zachowały się w afrykańskiej diasporze. Łączy nas pasja odkrywania, w jaki sposób rytmy z Zachodniej Afryki łączą się z wieloma miejscami na zachodniej półkuli. Dlatego włączyłam go to tego projektu. Jego zadaniem było odnalezienie tych rytmicznych wzorców rodem z Zachodniej Afryki leżących u podstaw utworów, które nie są jednoznaczne stylistycznie ani też nie są balladami.”

Płyta nagrana jest w dość typowej dla Wilson, ciemnej akustyce. O ile jednak na poprzedniej płycie wielowarstwowość nagrań, duża ilość instrumentów itp. niemal zupełnie zabiła samą muzykę, a dźwięk wykończyła na pewno, to tym razem „rozebranie” wszystkiego przysłużyło się obydwu tym kategoriom. Wyraźnie słychać, że nagrania dokonywane były w raczej purystyczny sposób, bez nakładek itp. Poruszenia, przemieszczanie się wokalistki przed mikrofonem są wyraźnie słyszalne, co zresztą Wilson wykorzystuje w celach artystycznych, oddalając się od mikrofonu, wchodząc w głąb studia itp. Nagranie jest naprawdę fajnie dokonane, przez co wszystkie te zabiegi są czytelne i składają się w całość z samą muzyką. Czasem przeszkadza lekkie unosowienie wokalu, ale to dlatego, że w ogóle średni zakres jest tutaj numerem jeden. Poprzednia płyta została zniszczona również przez kod antypiracki (to nie była płyta Compact Disc, ale Copy Controlled Disc). Od 2007 roku EMI zarzuciła jednak jego stosowanie i choć wciąż na płytach nie ma logo Compact Disc, to jednak przedstawiciele EMI zapewniają, że są to standardowe płyty bez zabezpieczeń. Nie jestem do końca pewien, czy to prawda, ale na przykładzie tej płyty nie dałoby się tego udowodnić. Góra jest na niej dość wycofana, co chroniłoby ją przed rozpoznaniem (CCD mają chrapliwą, rozjechaną górę). Ponieważ jednak taka prezentacja dobrze komponuje się z minimalistycznym nagraniem i instrumentarium, płyty słucha się z przyjemnością. Nie jest to żadne odkrycie, przełom itp., ale porządna, nadająca się na wszelkie okazje płyta znanej w jazzie wokalistki. Warto przynajmniej posłuchać.