LINN RECORDS

Utwory:
01 Jericho
02 Moon at the Window
03 Night in the City
04 Edith and the Kingpin
05 Harlem in Havana
06 A Case of You
07 Barangrill
08 Chelsea Morning
09 Love or Money
10 Talk to Me
11 River
12 Night Ride Home
13 Both Sides Now
14 Stay In Touch

Mężczyzna śpiewający osobiste, głęboko kobiece w wymowie teksty Joni Mitchell? Ian Shaw się tego podjął i... udało się. Płyta została ze smakiem zaaranżowana przez Shawa i wyprodukowana przez Richarda Cottle'a, keyboardzisty Davida Bowiego, The Alan Parsons Project i Manic Street Preachers. Jak wspomina Shaw, po raz pierwszy zetknął się z muzyką Mitchell w wieku szesnastu lat i była to płyta "Blue". Muzyka ta wywarła na nim tak duże wrażenie, że postanowił się zmierzyć z tą muzyką.
Shaw przeszedł niecodzienną drogę, nie tylko jak na muzyka jazzowego, ale jak na muzyka w ogóle, ponieważ jego kariera rozpoczęła się w Alternative Cabaret Circuit. Jednak w latach 90. muzyk stał już mocno na gruncie jazzowym i nagrywał bardzo dobrze przyjmowane płyty, jak np. "Ghostsongs...", "Lazy Blue Eyes" i "Talking It To Hart" - trybut dla Rodgersa i Harta. W roku 1999 rozpoczął przygodę w Stanach Zjednoczonych z płytami "In a New York Minute" i "Soho Stories". Płyta z kompozycjami Mitchell jest jego powrotem na scenę europejską.

To płyta, którą można grać i grać bez przerwy i się nie znudzi. A do tego ma bardzo dobry dźwięk. Wyjątkowo dobrze uchwycono na płycie brzmienie fortepianu, który ma dobrą dynamikę i uderzenie. Ale to głos Iana gra rolę pierwszoplanową, jest duży, ciepły i intymny, a przy ty nigdy się nie narzuca i nie brzmi nosowo, w czym przypomina nowe nagrania Barb Jungr. Warto też zwrócić uwagę na bardzo dobre blachy otwierające utwór "Moon at The Window". Po chwili perkusja schodzi na dalszy plan. Dźwięk na płycie Shawa nie jest tak ciepły jak na płycie Wilson, ale ma dalece lepszą separację, wybrzmienie i klarowność. Nie jest też tak dopalony jak z płyt Groove Note, chociaż tutaj można by się spierać, co jest bliższe prawdzie. Przestrzeń jest bardziej rozrzedzona, instrumenty mają więcej oddechu, ale bez tej fenomenalnej obecności co na płytach GN. Bardzo dobrze oddany zstał bas - jak w utworze "Talk To Me", gdzie jest mocny, pełny i nisko schodzi. Jeśli w głosie Shawa usłyszymy podkreśloną wyższą średnicę, to znak, że nasz system gra zbyt sucho i brakuje mu mocnej, pełnej średnicy. Szczegółów jest na płycie mnóstwo, jednak znowu - analityczny i chłodny dźwięk urządzeń nie dość, że niech nie wychwyci, to jeszcze zepsuje balans tonalny - trudne zadanie, ale nikt nie mówił, że będzie łatwo.

POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ