Winston Ma, właściciel firmy First Impression Music, w skład której wchodzi także sub-brand Lasting Impression Music, kupił swój pierwszy egzemplarz płyty Jun Fukamachi at Steinway. Take 2 w roku 1978. Jakość dźwięku go zachwyciła. Wiele lat później, w roku 1986, podczas wizyty w japońskim oddziale Toshiba-EMI zapytał jej szefa, czy byłaby możliwość przeniesienia jej na nośnik cyfrowy. Ku jego zaskoczeniu, odpowiedź brzmiała, że tak i trzeba się tylko porozumieć z działem prawnym w sprawie licencji. Ponieważ to była sprawa na później, pan Ma zapytał, na wszelki wypadek, czy mógłby wziąć do siebie i „zabezpieczyć” egzemplarz płyty znajdujący się w archiwum Toshiba-EMI. Tak – płyty, a nie taśmy-matki, a to dlatego, że było to nagranie typu Direct-to-Disc, a więc rejestrowane bezpośrednio na płytę-acetat, służący do przygotowania matrycy tłoczącej LP, a więc z pominięciem taśmy. Wszyscy byli pod wielkim wrażeniem, ponieważ pozwolenie otrzymał. Egzemplarz, który Winston Ma zabrał do siebie był dziewiczy, nieotwierany. I czekał naprawdę długo na sygnał ze strony wytwórni. I się nie doczekał. Jak się okazało, dyrektor, z którym rozmawiał, przeszedł na emeryturę i żadne decyzje nie zostały podjęte. Płyta musiała więc czekać kolejne dwadzieścia lat. Dzięki Takeshi Tee Fujii, szefowi Three Blind Mice, Winstonowi udało się skontaktować z nowym dyrektorem zarządzającym Toshiba-EMI, panem Hitoshi Nomekata, szefem firmy, która już wówczas nazywała się EMI Music Japan Inc.

Dopięto sprawy licencyjne i pozostało już tylko wybrać sprzęt do tego przedsięwzięcia. Wiadomo było, że podstawą musi być wysokiej klasy gramofon – z płyty Direct-to-Disc trzeba było bowiem zgrać materiał na jakiś rejestrator, w wybranym formacie. O pomoc Winston zwrócił się więc do Michaela Lavigne. Nagranie zostało dokonane w jego pokoju odsłuchowym, a wybór padł na gramofon Rockport System III Sirius. Jako przedwzmacniacz gramofonowy zastosowana została sekcja MC preampu darTZeel NHB-18NS. Interkonekt – Nordost Valhalla RCA. Pewnym problemem było uzgodnienie wkładki. Lavigne jest fanem wkładek van den Hula i sam używa modelu vdH Colibri XCP H.O. Z kolei pan Ma chciał, aby nagranie zostało dokonane przy użyciu wkładki Black Ebony, zbudowanej dla First Impression Music w Japonii. Wybór był iście salomonowy – płytę zgrano za pomocą obydwu wkładek i tak nagrano później na CD: każdy utwór został nagrany dwa razy – ścieżki nieparzyste to vdH, a parzyste – FIM. Ponieważ FIM eksperymentował już chyba ze wszystkimi formatami, trudno było wskazać na ten „jedyny” i „właściwy”. Okazało się to jednak dość proste – szef FIM-u zdecydował się na format DXD, zapisujący dźwięk z rozdzielczością 24 bitów, z częstotliwością próbkowania 352,8 kHz.

Płyta została wydana jako DXD CD na srebrnym podkładzie o czystości (certyfikowanej !) 99,9999%. FIM nazywa ją DXD Super HD. Ważne – to pierwsza płyta wydana w ramach projektu The Ultimate Disc. Ponieważ najwięcej błędów powstawało podczas przejścia z taśmy-matki do końcowej płyty, wszystkie dyski FIM-u UD są to płyty CD-R, nagrywane na specjalnie przygotowanych, zasilanych, odsprzęgniętych itp. nagrywarkach. Płyty dostępne są w trzech formach (UD = Ultimate Discs):

• „Regular” DXD CD, w cenie płyt K2HD, nagrywana na płytach CD-R ze srebrnym podkładem,
  
• Collectors UD Edition, na srebrze, traktowane RCC (Resonant Control Coating – polega to na pokryciu płyty specjalnym, utwardzalnym, tłumiącym rezonanse fluidem), myte i dejonizowane specjalną wodą, w wyższej cenie (50 USD),
  
• Direct-from-Master UD Edition – najdroższe (150 USD); mamy tu RCC, dejonizację, mycie, wyrównywanie brzegów w maszynce Audio Desk, płyty CD-R ze złotym (24 karaty) podkładem i najważniejsze: nagrywane bezpośrednio z taśmy-matki DXD. Przy płytach tych ilość błędów blokowych wynosi ok. 3 i mniej. A standard wytwórni wynosi 220! Certyfikaty, podpisy itp.