Yasmin Levy to interesująca, młoda śpiewaczka izraelska z misją: przywrócenia do życia języka Ladino, którym mówili hiszpańscy żydzi aż do ich wygnania w wieku XV, kiedy to ich język i kultura zostały rozproszone wokół Morza Śródziemnego – od północnej Afryki do Turcji. Nie zrażajmy się, jeśli wprawdzie jej cel wydaje się szczytny, to brzmi to nieco akademicko. Levy jest jedną z najlepszych śpiewaczek Środkowego Wschodu i zasługuje na światową sławę. Jej styl jest delikatny, ale i emocjonalny i obejmuje wszystko od tradycyjnych pieśni Ladino opowiadających o tęsknocie za Jerozolimą, po melodie beduińskie (o których mówi, że widzi w nich piękno islamu),pełne bólu pieśni miłosne oraz jej własne ballady. Instrumenty to przede wszystkim grana w stylu flamenco gitara oraz oud, flet i inne, kojarzone zazwyczaj z muzyką arabską.

Nagranie, tak to słychać, przygotowano w technice wielośladowej. Na uwadze nie była chyba jakaś specjalnie wyrafinowana jakość dźwięku, jednak dzięki dość skromnej produkcji, całości nie zamęczono. Głos Levy jest energetyczny i dynamiczny. Wyższa średnica jest dość mocna i nie ma tak kremowego wykończenia, jak w lepszych realizacjach. Na szczęście niższa część jest pełna i ładnie rysowana, przez co nie ma się wrażenia wyostrzenia dźwięku. Bardzo ładnie dodano do całości gitary i bas. Instrumenty są dobrze zarysowane na scenie dźwiękowej, niezbyt daleko i mają ładną barwę. Kiedy wchodzą elementy perkusyjne, to mam wrażenie, że podano je nieco zbyt blisko, z innym niż reszta pogłosem. Może zresztą narzekam za bardzo. Chciałem po prostu najpierw pokazać, co w trawie piszczy. A być może nie będzie to specjalnie uwypuklane, bo to bardzo dobra płyta. Słychać, że głos jest naprawdę z „górnej półki” i choć zapewne będzie jeszcze lepiej, to już teraz jest się czym pochwalić. Warto tę płytę po prostu mieć i co jakiś czas usiąść spokojnie w fotelu i się zanurzyć w świat Yasmin Levy.



Dystrybucja: