Opiszę te płyty razem, ponieważ wykazują znaczącą konsekwencję w jakości nagrania. Wyjątkowej. Wprawdzie mniejszy skład na płycie Le Tombeau Leclaira umożliwiło lepszą integrację i nasycenie, jednak generalnie zachowano bardzo wysoki standard. Bo chyba Alpha znalazła w klasyce klucz do „swojego” brzmienia, tak jak w dziedzinie jazzu ACT. Jest to świetnie nasycone, wypełnione granie, z zachowanym znakomitym atakiem, a więc rysunkiem i focusowaniem dźwięku. Ciut gorzej brzmi płyta z utworami Bacha. Co ciekawe, kiedy spojrzymy na wykonawców tego krążka, uśmiechniemy się – oto bowiem został on nagrany w Polsce, w Gościkowie-Paradyżu, a wśród nazwisk znajdziemy takie jak: Goliński, Mamulska, Olszewski i inne. To nastraja do płyty pozytywnie, ponieważ w sercu mamy poczucie, że kolejny raz coś się Naszym udało... Jak na polskie warunki nagranie jest znakomite i jedynie nagrania Lipińskiego dla Polskiego Radia pokazują, że da się oddać nieco lepiej barwę orkiestry i lepiej pokazać przestrzeń. Nie ma jednak co narzekać, ponieważ i muzyka dobra, i wykonanie co najmniej dobre, a dźwięk znakomity. Jeśli słuchamy klasyki i chcemy jej posłuchać tak, jak powinna brzmieć, a więc z zachowaniem oryginalnego dźwięku, można sobie wykupić u polskiego dystrybutora Alphy subskrypcję – nie zawiedziemy się.