Data publikacji: 1. grudnia 2011, No. 92

W czasie niedawno zakończonego Audio Show 2011 można było na własne oczy zobaczyć całkiem sporo nowości. Część z nich były to po prostu nowe na naszym rynku marki (vide np. Hegel czy TAD), a część to nowe produkty goszczących na naszym rynku od jakiegoś czasu marek. Przed imprezą dowiedziałem się od Wojtka Pacuły, że na grudzień będę testował coś od dystrybutora Eter Audio, ale jeszcze nie było wiadomo co. W czasie odwiedzin w pokoju tego krakowskiego Dystrybutora zauważyłem także i u niego kilka nowości, więc po cichu liczyłem na to, że jedna z nich trafi do mnie.
Odbyłem przy okazji dłuższą pogawędkę z Arminem Kraussem o nowej amplifikacji Avantgarde Acoustic, a ponieważ Armin potrafi niezwykle zachęcająco opowiadać o produktach swej firmy, już byłem gotów na negocjacje w celu otrzymania jego nowego wzmacniacza, gdy okazało się, że to co oglądam to jedynie obudowy, a nie działające urządzenia. Wszystko przez tragiczne trzęsienie ziemi i tsunami, które wstrząsnęły japońską gospodarką, a ponieważ AA potrzebuje do swoich produktów szeregu elementów właśnie z Kraju Kwitnącej Wiśni, na faktyczną dostępność trzeba więc poczekać jeszcze do CES (styczeń 2012). Co prawda w grę wchodziły jeszcze kolumny Trio, ale uznałem, że wnoszenie ich na moje 3. piętro i wstawienie do nie tak znowu dużego pokoju, nawet z mniejszymi modułami basowymi, byłoby zbyt wielkim wyzwaniem.
Na szczęście, bardzo licznie reprezentowana (w sensie ilości urządzeń) w sali wystawowej firma Ayon Audio także należy do moich ulubionych. Tyle, że do tej pory miałem okazję testować wyłącznie wzmacniacze zintegrowane i odtwarzacze CD tej marki, jakaś odmiana była więc mile widziana. I tak właśnie „skończyłem” z najnowszym przedwzmacniaczem austriackiego producenta – Orbisem. Co prawda egzemplarz grający na Audio Show 2011 to niemal prototyp (i stąd drobne różnice między nim, a tym co można zobaczyć na zdjęciach na stronie producenta), ale jak najbardziej działający i od strony brzmieniowej już całkowicie skończony. Nie wahałem się więc długo.

ODSŁUCH

Nagrania użyte w teście (wybór):

• Georges Bizet, Carmen, RCA Red Seal 74321 39495 2, CD.
• The Ray Brown Trio, Summer Wind, Concord Jazz, CCD-4426, CD.
• John McLaughlin Tokyo live, Verve, B0000046UA, CD.
• Tri Continental, Live, T&M, 020, CD.
• A ga Zaryan, Live at Palladium, Cosmopolis 070/071, CD.
• Diana Krall, All for you, IMPULSE, IMP 11642, CD.
• Beethoven, Symphonie No. 9, Deutsche Gramophone, DG, 445 503-2, CD.

Jak być może Państwo pamiętacie choćby z testów Wojtka, do tej pory Ayon oferował znakomite, dzielone, bardzo kosztowne przedwzmacniacze lampowe – Polaris i Spheris (w kolejnych, udoskonalanych wcieleniach). Tym razem wcale nie rezygnując z takich elementów jak choćby „regenerator prądu” stosowany w wyższych modelach, Gerhard Hirt stworzył przedwzmacniacz zamknięty w jednej obudowie (choć jak przystało na Ayona – dużej), kosztujący połowę tego co Polaris. Kwota to oczywiście ciągle niebagatelna, ale w końcu przedwzmacniacz ma być sercem systemu, więc musi przede wszystkim być odpowiednio dobry. Co więcej wydaje mi się, że na Audio Show mogliśmy być świadkami światowej premiery tego urządzenia, a ten test może być w ogóle pierwszym, jaki się pojawi w jakimkolwiek magazynie audio.

Patrząc na Orbisa niemal od razu się wie, że to produkt Ayona (i to nie dlatego, że nazwa firmy pojawia się na froncie). Obudowy urządzeń austriackiego producenta są po prostu tak charakterystyczne, że pomylić ich właściwie z żadnymi innymi nie można. Duże, masywne, czarne i oczywiście z zaokrąglonymi rogami. W testowanym urządzeniu na froncie na środku znajduje się niewielki, ale czytelny wyświetlacz, oraz aż cztery gałki – dwie duże i dwie mniejsze. Te większe odpowiadają za kontrolę głośności oraz wybór jednego z wejść, a mniejsze obsługują balans między kanałami oraz jasność wyświetlacza (z wygaszeniem włącznie). Górna pokrywa na pierwszy rzut oka sugeruje, że w środku muszą pracować lampy i stąd sporą powierzchnię zajmują otwory wentylacyjne. Tył jest niezwykle bogato wyposażony – pięć wejść liniowych plus jedno XLR, dwa wyjścia liniowe, plus jedno XLR, plus pętla magnetofonowa, a dodatkowo jeszcze gniazdo USB.
Oczywiście, jak we wszystkich chyba urządzeniach Ayona, jest tam również czerwona dioda sygnalizująca nieprawidłową polaryzację napięcia zasilającego (nieprawidłową, bo świeci się, jeśli wtyczka jest włożona do gniazdka odwrotnie). Przedwzmacniacz oparto o lampy 6H30 (4 szt.), a w zasilaniu siedzą kolejne cztery sztuki baniek próżniowych – to 6Z4. Jak już wspomniałem Gerhard Hirt wyposażył ten przedwzmacniacz w AC-Regenerator, będący właściwie kondycjonerem (podobnym do tego w ofercie Accuphase’a). Co więcej, podobnie jak w droższych modelach, tak i tu regulację głośności oparto o rozwiązanie zwane Volume Transformer Control (być może część z Państwa miała do czynienia z urządzeniami TVC, choćby firmy Promitheus, które są w zasadzie przedwzmacniaczami, w których do kontroli głośności wykorzystuje się transformatory – to znakomite rozwiązanie, bardzo dobrze spełniające podstawowe założenie dotyczące idealnego przedwzmacniacza – przeźroczystość/brak własnego wpływu na dźwięk). Słowem, poza faktem, że mamy tu urządzenie zamknięte w jednej obudowie, a nie z osobnym zasilaczem, nie widać wielkich oszczędności w stosunku do wyższych modeli.

Od początku było jasne, że włączenie przedwzmacniacza z tej półki cenowej do mojego systemu nie da mi pełnego obrazu jego możliwości. Stąd test miał dwa etapy – pierwszy to wpięcie Orbisa do mojego systemu (z KWA100SE i JAF-ami Bombard) zamiast LS100, co miało pokazać co wniesie to - circa - trzy razy droższe urządzenie, a drugie to posłuchanie testowanego przedwzmacniacza w systemie z końcówkami Ayon Vulcan II i kolumnami Ayon GyrFalcon – słowem w systemie „full-wypas” tego austriackiego producenta (gdzie też wpiąłem najpierw LS100 a potem Orbisa).
Jak się można łatwo domyślić test był bardzo ciężki – mam na myśli dosłowny ciężar, bo sam testowany przedwzmacniacz waży prawie 30 kg (o Vulcanach czy GyrFalconach już nie wspominam), więc wszystkie operacje przestawiania, przepinania itp. mogłyby równie dobrze służyć za trening przygotowawczy do walki w wadze ciężkiej. Ale nie będę narzekał, bo bardzo rzadko mam okazję posłuchać systemów z tak wysokiej półki cenowej.

Wpinając w system urządzenie, które z założenia na być maksymalnie przezroczyste, zawsze można mieć wątpliwości, czy zmiany w brzmieniu, które słyszymy wynikają z tego co to urządzenie wprowadziło, czy też z tego, że ingeruje ono w brzmienie systemu w mniejszym stopniu niż poprzednie. Czy więc wpinając Orbisa w swój system usłyszałem zmianę, bo był on wartością dodaną, czy może w większym stopniu niż LS100 pokazał pełny potencjał reszty systemu? Tak naprawdę nie ma chyba jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie, więc pozostawię je w zawieszeniu, a spróbuję opisać po prostu zmiany, jakie usłyszałem.
Zacznę może nietypowo, bo od potwierdzenia po raz kolejny, że Modwright LS100 jest znakomitym przedwzmacniaczem, który mógłby kosztować sporo więcej niż kosztuje, a i tak nadal byłby warty swojej ceny. Oczywiście jest to wniosek wspólny z porównań tych przedwzmacniaczy w obydwu systemach, może nawet bardziej w znacznie droższym „Ayonowym”, ale wart podkreślenia z uwagi na różnicę w cenie LS100 i Orbisa. Czy Orbis jest lepszy? Oczywiście, to słychać od pierwszej chwili, ale potwierdza się też zasada obowiązująca w audio (i nie tylko), że od pewnego poziomu, coraz więcej płaci się za coraz mniejsze korzyści. Tu jak wspominałem różnica w cenie jest - circa - trzykrotna, więc różnica jest wyraźna i oczywiście większa w droższym systemie.

W moim systemie zmianę wywołaną wpięciem Orbisa zamiast LS100 najkrócej mógłbym opisać jako: „bigger, better, more” (większe, lepsze, więcej). Najmniej wyraźną różnicą było kwestia nieco większej sceny, przede wszystkim głębszej, z austriackim przedwzmacniaczem w torze. Co ciekawe owa większa głębokość sceny nie wynikała z rozszerzenia jej tylko w głąb, ale również z faktu, iż zaczynała się ona bliżej mnie – przez to pierwszy plan stał się bardziej jakby namacalny, bardziej angażujący. Ową większą głębię sceny doceniłem choćby w Carmen Bizeta, gdzie są momenty, kiedy na operowej scenie dzieje się bardzo wiele. Soliści śpiewają na pierwszym planie, na dodatek przemieszczając się, akompaniuje im orkiestra, a w głębi sceny przemieszczają się jeszcze śpiewające chóry.

Nie będę tu szafował liczbami, czyli mówił o ile metrów dalej znalazły się te chóry, ale bez wątpienia odległości między pierwszymi planami (czyli solistami) a chórami były większe. Pierwszy plan pokazany był dość blisko (choć bez przesady, bo całe nagranie jest zdjęte jakby z pewnej perspektywy), natomiast cała reszta działa się hen, gdzieś tam daleko. Świetnie pokazane zostało przemieszczanie się po scenie wszystkich „źródeł dźwięku” - tu każdy element systemu musi dołożyć swoją cegiełkę, żeby na scenie panował idealny porządek, a cegiełka Orbisa była znacząca. Ewidentnie większe były źródła pozorne, aczkolwiek podkreślam „większe”, a nie „wyolbrzymione” czy „przerysowane”.

Kontrabas Raya Browna nabrał w porównaniu do LS100 „ciała” i mówię tu zarówno o kwestii większego, bardziej przekonującego obrazu instrumentu na scenie, jak i o głębszym, bardziej nasyconym, pełniejszym dźwięku tegoż instrumentu. Również towarzysząca mu perkusja nieco się „rozrosła”, zajmując w przestrzeni większy, bardziej realistyczny obszar, a jednocześnie przede wszystkim stopa zrobiła się „cięższa”.

Ci z Państwa, którzy kojarzą owo angielskie wyrażenie, którego użyłem na początku poprzedniego akapitu, mogli zauważyć, że czegoś tam brakuje. Otóż jeszcze jednym elementem jest słowo „faster” (szybciej) i zupełnie świadomie je pominąłem, jako że moim zdaniem tu Modwright miał niewielką, ale zauważalną przewagę. Choćby na płycie Johna McLaughlina Tokyo live, gdzie na popisach perkusisty było to doskonale słychać – każde uderzenie pałeczki było znakomicie, wyraźnie zaznaczone i w pełni samodzielne, w sensie takim, że nawet dwa, bardzo szybko następujące po sobie uderzenia, nie zlewały się ze sobą – tego akurat Orbis aż tak dobrze nie robił. Oczywiście dociążenie basu, jego różnicowanie, niższe zejście to wszystko zalety Ayona, ale widocznie ich „kosztem” jest właśnie minimalne spowolnienie dźwięku.
Drugi etap, to już system Ayona – topowe monobloki Vulcan II, kolumny GyrFalcon i jeszcze interkonekty Acrolink 8N A2080III Evo na dokładkę (reszta okablowania tez bardzo zacna, firmy LessLoss). Z systemem jako takim oczywiście dopiero się zapoznawałem, ale różnice wynikające z zamiany LS100 na Orbisa byłem w stanie dość łatwo wskazać. Po pierwsze Modwright generuje niewielki, ale jednak, szum słyszalny w głośnikach – nie jest to poziom przeszkadzający w słuchaniu muzyki, ale między utworami przy wyższym poziomie głośności można coś usłyszeć. Natomiast z Orbisem w torze w głośnikach delikatny szum udało mi się usłyszeć dopiero po przytknięciu ucha do głośnika. Zapewne w pewien sposób powiązane z tym bardzo niskim poziomem szumów jest znakomite czarne tło, dzięki któremu wszystko wydawało się bardziej wyraziste, barwy bardziej nasycone, a kontury ostrzej zarysowane.
Wszystkie te cechy sprawiały, że przekaz był bardziej czytelny, lepiej „widoczne” były wszystkie szczegóły, dokładniej można było się przysłuchiwać wybranym elementom. W kwestii szybkości dźwięku (chodzi mi głównie o bas) będę się upierał, że LS100 również w tym systemie miał niewielka przewagę. Natomiast cała reszta to już domena Orbisa. Proszę mnie dobrze zrozumieć – już na samym początku podkreślałem, że ten test dał mi okazję do potwierdzenia jak znakomitym urządzeniem jest LS100, więc nie chodzi mi tu wcale o fakt, że Ayon bije w niemal wszystkich aspektach Modwrighta na głowę. I owszem jest lepszy – daje większą scenę, mocniejszą podstawę basową, nieco śpiewniejszą, dźwięczniejszą górę, jest jeszcze bardziej spójny i gładki, ale to nie jest różnica kilku klas, ale powiedzmy jednej, no może dwóch. Niestety im wyżej się pniemy po szczeblach high-endu tym więcej kosztują coraz mniejsze zmiany w dźwięku.

Orbis tym bardziej zyskiwał w moich oczach/uszach, im trudniejszą, gęstszą muzykę przychodziło mu grać. Duża klasyka dzięki jego niezwykłej (zwłaszcza jak na urządzenie lampowe) transparentności, znakomitemu uporządkowaniu i precyzji sceny, detaliczności i temu niesamowitemu nasyceniu przykuła mnie do kanapy na wiele godzin. Właściwie każdy rodzaj muzyki, jakiego słuchałem na systemie Ayona brzmiał wybitnie, ale to właśnie duża, orkiestrowa muzyka grana z rozmachem, ogromną dynamiką, a jednocześnie w niezwykle uporządkowany sposób, robiła największe wrażenie. Dlaczego? Po prostu dlatego, że do tej pory słyszałem ledwie kilka systemów, które grały symfonie Beethovena czy Mozarta w tak przekonujący sposób. Oczywiście nie da się w pokoju odtworzyć prawdziwej potęgi brzmienia orkiestry symfonicznej, ale można się do niej zbliżyć i Orbis pozwalał na to w większym stopniu niż LS100. Podobnie jak chyba wszystkie urządzenia Gerharda Hirta, których było mi dane dłużej posłuchać, tak i Orbis z jednej strony brzmi lampowo, a z drugiej zaprzecza lampowemu stereotypowi. Dźwięk jest nasycony, płynny, gładki, ze znakomitą przestrzenią i mnóstwem powietrza, a z drugiej strony zachwyca także transparentność i precyzja dźwięku, czy znakomite skraje pasma doskonale komponujące się z piękną średnicą. To po prostu wybitne urządzenie, choć zaledwie otwiera ofertę Ayona. Może i lepiej, że nie słyszałem droższych modeli...

BUDOWA

Orbis to nowy, pracujący w klasie A przedwzmacniacz w triodowej konfiguracji otwierający ofertę austriackiego Ayona. W przeciwieństwie do starszych braci jest to urządzenie mieszczące się w jednej, acz sporej i solidnej obudowie. Tą ostatnia wykonano z grubego aluminium, które zgodnie z przyjętym designem tej firmy barwione jest na kolor czarny. Rogi obudowy są zaokrąglone, diody i wyświetlacz mają kolor czerwony a napisy na froncie biały, co sprawia, że markę producenta rozpoznaje się właściwie od razu. Na froncie znajdują się cztery pokrętła – dwa skrajne (po prawej i lewej stronie) są większe i służą odpowiednio do wyboru wejścia, oraz do regulacji głośności. Jedno z mniejszych pokręteł służy do regulacji balansu między kanałami, a drugie (w moim egzemplarzu) do regulacji stopnia jasności wyświetlacza (można do także całkowicie wyłączyć). Na górnej pokrywie obudowy znajdują się otwory wentylacyjne, niezbędne zważywszy na zastosowanie lamp wewnątrz urządzenia. Tył Ayona, jak zwykle w urządzeniach tej marki, jest bardzo „bogaty”. Do dyspozycji dostajemy pięć wejść RCA, 1 XLR, 1 USB, wyjście XLR, RCA, oraz pętlę magnetofonową. Obok gniazda zasilania znajduje się neonówka, informująca o prawidłowej polaryzacji zasilania, oraz przełącznik uziemienia.

Orbis to purystyczny układ, wykorzystujący triody 6H30, przy braku jakiegokolwiek sprzężenia zwrotnego lub układów scalonych w którymkolwiek miejscu układu. Dwa ważne elementy zasilania to lampy prostownicze 6Z4 (4 szt.) oraz stosowany również w droższych urządzeniach tej firmy AC-Regenerator, pełniący funkcję wbudowanego w układ kondycjonera, generującego idealną sinusoidę napięcia zasilającego lampy, o częstotliwości 60 Hz (owo „60” stale pokazywane na wyświetlaczu to właśnie ta częstotliwość). Ciekawym i bardzo dobrym rozwiązaniem jest VTC – “ Volume Transformer Control” – czterokanałowy, 24-pozycyjny tłumik z 24 elektroniczno-mechanicznymi przełącznikami, oraz czterema specjalnymi, permalojowymi transformatorami typu step-up (dopasowującymi), wykonywanymi samodzielnie przez Ayona.
Zgodnie z filozofią Ayona zadbano o to, by ścieżka sygnału była jak najkrótsza – nawet ścieżki na płytkach drukowanych poprowadzono tak, by były możliwie krótkie. Wszystkie komponenty, jak zwykle w urządzeniach Ayona, są wysokiej jakości.
Urządzenie otrzymujemy z metalowym pilotem zdalnego sterowania, który pozwala sterować głośnością, oraz używać funkcji „mute” (wyciszenie).

Specyfikacja techniczna (wg producenta):
Tryb pracy: czysta klasa A, trioda.
Lampy: 4 x 6H30 + 4 x 6Z4 (w zasilaczu)
Maksymalne napięcie wyjściowe (1 kHz): 20 V rms
Stosunek sygnał/szum: > 98 dB
Impedancja wyjściowa: 30 Ω
Impedancja wejściowa: > 1 MΩ
Pasmo przenoszenia: 5 Hz-150 kHz
Całkowite zniekształcenia harmoniczne (1 kHz): < 0,01 %
Wejścia 5 x RCA,1 x XLR, 1 x USB
Wyjścia 2 x RCA, 1 x XLR, 1 x pętla magnetofonowa
Wymiary: 50x45x11 cm
Waga: 28 kg

Pobierz test w PDF